نوعی از مدیریت وجود دارد که هر که صدای بلندتری از خود تولید کند و یا دشنام زشت تری بلد باشد در آن موفق تر است
دوست عزیزی دارم که همیشه به یاد دوره ی دبستان ایشان هستیم، بزرگتری ناسزایی که بلد بود، عبارت “خیلی بدی” بود و متاسفانه در محله ای به دبستان رفته بود که بچه هایش همه چیز بلد بودند. محیط بسیار تاثیرگذار است، در یک جامعه ی تحصیل کرده ی فرهنگی ، این نوع مدیریت همچون مرواریدی بر پیکر سازمان می درخشد به حدی که گاهی اوقات این سوال پیش می آید که آیا این توانمندی مدیریتی نهادینه شده ی شخص است یا در حال مسخره بازی است
ما نرم افزاری ها از همان دسته ای هستیم که عبارت “خیلی بدی” برایمان فحش بزرگی است، اگر یک درجه بالاتر بروی ، گریه امان می گیرد.